20. "I tak wiem, że tam jesteś."

(Muzyka, przy której było tworzone:
http://loop.impressiveworks.eu/iw,material,a79496,12-Harry-amp-Hermione---Harry-Potter-And-The-Half-Blood-Prince-Soundtrack
włącz koniecznie! Nadaje klimat tej części!)

Wiedziała, że śpi mocno. Dochodziła północ. Przez pierwszą noc po powrocie badała jego etapy zaśnięcia. Po trzech kolejnych nocach potrafiła bezbłędnie określić, w którym momencie może bezpiecznie wstać i nie obudzić Yoh. Było też tak w tym momencie. Siedziała na łóżku obserwując go. Był taki spokojny. Wiedziała, że chciałby ją chronić. Ale w tej kwestii żadne z nich nie mogło nic zrobić.

Anna zgarnęła z szafy czarne, luźne spodnie, czarną bluzkę i czerwoną bluzę. Udała się do łazienki, gdzie przebrała się we wcześniej zabrane ubrania. Zeszła po cichu na dół, aby nikogo nie obudzić. W kuchni zrobiła sobie zielonej herbaty w dwóch dużych kubkach. Chwyciła je. Skierowała swoje kroki w stronę drzwi wejściowych do domu. Delikatnie przekręciła klucz i wyszła na zewnątrz z herbatą w ręku. Zarzuciła kaptur na głowę. 

Spojrzała w niebo. Pomimo, że mieszkali na obrzeżach Tokio, światło miasta ukrywało większość gwiazd. Odwróciła jednak wzrok i podążyła na tyły domu. Tam, gdzie znajdował się ich niewielki ogródek medytacyjny. W sumie to ona nalegała na stworzenie go. Potrzebowała miejsca, w którym mogłaby spokojnie usiąść, pomyśleć. Znajdowało się tu parę niewysokich, ale rozłożystych drzew kwitnącej wiśni. Był też malutki strumyk, spadający po skałach do niewielkiego stawu. Woda była napędzana przy użyciu nowoczesnej technologii i małych duchów wody, które w zamian za mieszkanie w strumyczku pomagały w utworzeniu nastroju w ogródku. 

Przeskoczyła po kamieniach na drugi brzeg. Tak samo, jak podczas poprzednich nocy usiadła na trawie opierając się plecami o jedno z drzew. Kubki postawiła obok. Wsłuchiwała się w szum wody. Tak było jej dobrze. Przymknęła lekko oczy, Skrupulatnie jednak pilnowała, aby nie zasnąć. Aby znów nie ujrzeć tej wizji. Wiedziała, że gdy tylko zmorzy ją lekki sen zobaczy to. Wojnę. Śmierć.  

Po chwili znów poczuła to, co każdej nocy spędzonej nad strumykiem. Cudzą obecność. Wiedziała, że jest obserwowana. Ale nie bała się. Ktokolwiek teraz patrzył na nią nie miał złych zamiarów. Tak jak każdej innej nocy nie ujawniał się niczym więcej. Ona jednak postanowiła zmienić to. Uśmiechnęła się nieco ironicznie w stronę drzewa naprzeciw. Jakby chciała powiedzieć "nie trudź się, nic ci to nie da. I tak wiem, że tam jesteś".

***

Jak co noc przyszła. Usiadła pod tym samym drzewem. Znów miała na sobie bluzę z narzuconym na głowę kapturem. Widział, że zamierzała znów spędzić całą noc przy strumyczku. Każdej nocy cicho wymykała się z domu. Zastanawiał się czemu. Coś ją dręczyło. Dlaczego jednak nie może spać? A może to jej własny wybór? W taki razie dlaczego nie chce? 

Jednakże skutki nieprzespanych godzin były wyraźnie widoczne. Jej oczy były podkrążone, wzrok nieprzytomny. Twarz nie wyrażała niczego poza lekkim zmęczeniem, które i tak próbowała ukryć. On jednak był wybitny w obserwowaniu ludzi. Jednakże pomimo tych paru mankamentów wyglądała pięknie. Długie, blond pasma wymykały się spod kaptura. Otoczone przez długie rzęsy ciemne, niemalże czarne oczy.Co prawda teraz ich blask został stłamszony, wciąż jednak oczarowywały. Delikatne rysy twarzy. Szczupłe, zgrabne ciało i długie nogi. Mimo, że ubrana była w luźne ubrania, nie były one w stanie całkowicie ukryć jej zalet. Wśród drzew kwitnącej wiśni, siedząc nad strumykiem, oświetlana jedynie przez księżycowe światło wyglądała niczym nimfa. Nie, jak bogini. 

Nie mógł oderwać od niej wzroku. Jednocześnie starał się nie ujawnić swojej obecności. W końcu w pewien sposób naruszał jej prywatność.

Po chwili jednak spojrzała wprost na niego. Jakby dokładnie wiedziała, gdzie jest. Zresztą, musiało tak być. Jak inaczej była w stanie patrzeć niemalże w jego oczy? Uśmiechnęła się lekko, ironicznie. Jakby chciała skarcić małe dziecko całe w czekoladzie, które zarzeka się, że nie ma pojęcia, co stało się z ciastem. To upewniło go w tym, że zdaje sobie sprawę z jego obecności. 

Dopiero teraz zorientował się, że coś się zmieniło względem poprzednich nocy. Jak mógł tego nie zauważyć? Uśmiechnął się do siebie. Nie dość, że wiedziała o nim wcześniej, to jeszcze go zapraszała do siebie. Bo tym razem, zamiast jednego kubka, obok niej stały dwa. 

***

Obserwowała drzewo przez kilka sekund. Po chwili jednak jej gość poruszył się na nim i zeskoczył na ziemię. Widziała, że jest lekko zaskoczony oraz skrępowany. Sama nie do końca wiedziała, jak ma się zachować.

- Dawno się nie widzieliśmy - postanowiła jakoś zacząć rozmowę.

Zaśmiała się jednak ze swoich słów. Brzmiały mimo wszystko komicznie. Zauważyła, że również się uśmiechnął.

Wzięła do ręki kubek, ten z nietkniętą przez nią herbatą. Wyciągnęła go w jego stronę. Podszedł do niej powoli. Chwycił naczynie i usiadł naprzeciw blondynki. Upił łyk napoju. Herbata była naprawdę znakomita. Siedzieli przez dłuższą chwilę w ciszy. Zauważył, że lekko przymknęła oczy, opierając tyłem głowę o pień drzewa. 

- Nie wydajesz się zdziwiona moim widokiem - powiedział cicho.

Kąciki jej ust jakby delikatnie się podniosły. 

- Yoh opowiedział mi o waszym spotkaniu - odparła - Co prawda sądził, że to wszystko była halucynacja spowodowana małą ilością snu. 

- Nawet, jeśli mu powiedziałem, że nią nie jest? - zaśmiał się Hao.

Wzruszyła ramionami. 

- To Yoh, cóż poradzisz.

Po chwili otworzyła oczy. Widział, że go obserwuje. Miał na sobie czarny, luźny t-shirt. W tym samym kolorze bojówki. Kto by pomyślał, że ten pozornie wyglądający na zwykłego, młodego mężczyznę człowiek chciał zniszczyć prawie całą ludzkość? A teraz, jak gdyby nigdy nic siedział sobie w ogródku i pił herbatę. Wciąż miał długie włosy. Coś jednak się w nim zmieniło.

- Wyglądasz prawie tak samo, jak podczas naszego ostatniego spotkania - powiedziała Anna.

Oboje mieli świadomość, jak ironicznie zabrzmiało słowo "spotkanie". W końcu wtedy chcieli się nawzajem pozabijać.

 - Prawie? - spytał.

Kiwnęła głową.

- Nie ma w tobie tego... zła - odpowiedziała - Twoje oczy i wyraz twarzy. Już nie są pełne nienawiści.

Milczał. Upił kolejny łyk herbaty. Siedział i wpatrywał się w księżyc.

- Masz rację. Wtedy, kiedy walczyłem z Yoh... Zabił mnie, ale nie do końca.

Spojrzała na niego pytająco. Nie naciskała jednak. Jeśli ma jej to wytłumaczyć, to to zrobi. Widziała, jak dużo kosztuje go to wyznanie.

- Zabił Zeke`a*, który był we mnie. Po tym moje prawdziwe ja zostało uwolnione. Teraz jestem człowiekiem, którym byłbym, gdyby nie klątwa. Po prostu Asakurą Hao - odpowiedział.

Spojrzał jej prosto w oczy.

- Jak mnie wyczułaś? To było niemalże niemożliwe.

Odpowiedziała na jego spojrzenie. Patrzyła w te brązowe oczy. Takie same, jak jego brata. Yoh.

- Kto wie? Może dlatego, że jesteśmy podobni? - spytała retorycznie.

 - Podobni? Niby w którym miejscu? - szatyn oburzył się żartobliwie - Czy ja ci wyglądam na blondyna?

Po raz pierwszy od wyjazdu z Izumo zaczęła się śmiać. Nie w ten wymuszony sposób. Nie w ten ironiczny. Po prostu, szczerze. Miała wrażenie, że nie robiła tego od wieków. A on patrzył na nią jeszcze bardziej oczarowany, Nie sądził, że ktoś może tak uroczo się śmiać. Po chwili jednak spoważniał.

- Co się stało, że nie śpisz od czterech nocy? - spytał w końcu.

Śmiech zamarł jej na ustach. Znów przybrała maskę obojętności. Znów jej wzrok stał się pusty. Przypomniała sobie cały koszmar. Miała wrażenie, że znów go przeżywa. Że widzi te wszystkie obrazy, tak realistyczne. Obserwował jej zmianę zachowania. W głębi pożałował swojego pytania. Nie chciał sprawić jej bólu ani przykrości. Ale nie był w stanie cofnąć już swoich słów. 

- Gdy zasypiam, widzę straszną wizję - powiedziała po dłuższej chwili cichym, pustym głosem.

Mimowolnie zadrżała. Nie chciała do tego wracać. 

- Opowiedz mi o niej - poprosił, choć tego nie chciał.

Wiedział jednak, że inaczej nie będzie w stanie uwolnić ją od tego. A bardzo tego pragnął. Ona jednak pokręciła głową. Rozumiał, że to musiało być coś strasznego. Że nie chce znów tego widzieć, o tym myśleć. Ale chciał jej pomóc.

- Pozwól w takim razie odczytać mi twoje myśli - powiedział. 

Znów pokręciła głową.

- Nie chcę znów na to patrzeć - szepnęła Anna.

- Wyłączę twoją świadomość - odparł - ja zobaczę wszystko, ty nie. Ale ku temu musisz mi zaufać. I znieść całkowicie barierę wokół twojego umysłu.

Spojrzała na niego z niedowierzaniem, które później przeszło w konsternację. Czemu chciał to ujrzeć? I czemu miałaby mu na tyle zaufać, niemalże bezgranicznie? Po chwili jednak przypomniała sobie ważną kwestię. Hao pomógł Yoh. Gdyby chciał dla niego źle, po prostu pozwoliłby go zabić. A co jeśli chciał to zrobić osobiście? Nie, w nim nie było już tego zła. Toczyła wewnętrzną bitwę. Asakura cierpliwie czekał, nie naciskał. Rozumiał, że to dla niej trudne. Kyoyama jednak pochyliła się w jego stronę i wyciągnęła ręce. Wiedział, że to oznacza jej zgodę. 

Złapał ją za dłonie. Były takie delikatne, lekko chłodne spowodowane nocą. Po chwili jednak skarcił się w myślach. Nie pora myśleć o takich sprawach. 

Zamknęła oczy. Czuł, jak otwiera swój umysł na niego. Jak otwiera się brama jej myśli. A on przekroczył próg.

***

 W jednej chwili zrozumiał, dlaczego ją to przeraziło. Stał na środku obok niej. Różniła się tylko sceneria. Pomimo, że obrazy w jej wizji zmieniały się z ogromną prędkością, wszędzie dominowała czerwień. Krew i ogień. Spalone wioski. Martwe ciała. Widział leżącą na ziemi swoją babcię oraz matkę. Widział młodego Tao, którego niegdyś chciał namówić do przyłączenia się do niego. Widział swojego brata przebitego mieczem. Widział Izumo. Widział Osorezan. Wszystko spowite ogniem i krwią. Setki martwych ludzi. Lecz w każdym z urywków czuł jakby cień podążający za nim. Pełen zła oraz nienawiści. Triumfujący. Czuł rozpacz Anny. Jej przerażenie. Jej nienawiść do samej siebie. I do tej skrytej cieniem postaci. 

Wiedział, dlaczego każdej nocy boi się zamknąć choć na chwilę oczy. 

***

Jego wzrok znów widział tą drobną dziewczynę siedzącą pod drzewem. Po chwili otworzyła oczy, patrząc nie do końca przytomnym wzrokiem. W końcu wyłączył jej świadomość na tę krótką chwilę. 

- Widziałeś? - spytała krótko blondynka.

Kiwnął głową. Nie był w stanie wydobyć z siebie dźwięku. tak bardzo jej współczuł. 

- Nie wiem, jak temu zapobiec - powiedziała - Nie wiem nawet, gdzie zacząć. I jaki jest powód tej wizji.

- Myślę, że ja wiem - odparł cicho.

Spojrzała na niego pytająco. On jednak pokręcił głową. 

- Najpierw powinnaś się przespać. Cztery doby bez snu mogą ci poważnie zaszkodzić - powiedział Hao.

Zaśmiała się cynicznie.

- Widziałeś przecież to przed chwilą. Myślisz, że jestem w stanie przeżyć to na nowo? - zapytała.

- Nie, ale mogę znów wyłączyć twoją świadomość na czas tych paru godzin. Nie będziesz śniła o niczym. Będziesz po prostu leżeć jak nieprzytomna - wyjaśnił.

Patrzyła na niego, jakby nie rozumiała, co jej chce przekazać. Czy rzeczywiście mogła się spokojnie położyć?

- Czy to aby nie będzie męczące dla ciebie? - spytała.

Pokręcił głową.

- Około ośmiu godzin jestem w stanie spokojnie wytrzymać bez większego zużycia foryoku. Po tym czasie wybudzę cię i porozmawiamy. Wraz z Yoh. On też powinien o tym wiedzieć - wytłumaczył.

W jej oczach pojawiła się wdzięczność i ulga.

- Dlaczego to dla mnie robisz? - wyszeptała.

"Bo chcę się odwdzięczyć za ratunek. Bo zaczarowałaś mnie. Bo jesteś piękną kobietą. Bo jesteś warta mojego wysiłku. Bo nie znaczę przy tobie nic. Bo jesteś moją boginią. Bo chcę cię uratować i pomóc. Bo chcę cię znów ujrzeć radosną, szczęśliwą. Bo chcę znów usłyszeć twój cudowny śmiech. Bo..."

- Bo jesteś narzeczoną mojego brata - powiedział na głos, sprowadzając samego siebie na ziemię, do rzeczywistości - A my, Asakurowie, musimy trzymać się razem.

Uśmiechnęła się w taki sposób, że wiedział, że przegrał. Że jest już stracony. Że tego uroku, który na niego rzuciła, nie da się zdjąć. Po raz kolejny został uwięziony w klątwie.

***

Przebrała się znów w piżamę. Yoh dalej spał jak zabity. Ułożyła się w jego ramionach, a on przez sen przyciągnął ją do siebie mocno, czule. Jakby chciał chronić ją przed całym światem. Po raz pierwszy od czterech nocy nie bała się. Była spokojna. Zamknęła oczy i zasnęła z uśmiechem.

Hao miał rację. Nie śniło jej się nic.

***

Długowłosy Asakura ponownie usiadł na gałęzi swojego drzewa. Tego, z którego obserwował blondynkę. Teraz był połączony z jej umysłem i odganiał z niego złą wizję. I to nie istotne, że on co jakiś czas widział te urywki. Nie było teraz też istotne to, że czuł, jak ona leży w ramionach jego brata. 

Jedyne, co go teraz obchodziło, to to, że może jej pomóc. Uczynić szczęśliwą choć przez moment.

***

* Postanowiłam nagiąć trochę fabułę Shaman Kinga. Zeke Asakura, to zły przodek Hao i Yoh. Ten, który się reinkarnował. A Hao Asakura jest po prostu bratem bliźniakiem Yoh. Chciałam zrobic wyraźne rozdzielenie pomiędzy nimi, do czego wykorzystałam dwie wersje imienia.

Lubię tę część. Jestem z niej zadowolona. Tak, wprowadziłam Hao. I tak, jest wątek HaoxAnna. 

Dziękuję Wam za cierpliwość, ostatnie 3 tygodnie spędziłam nad projektami na studia. Przeżyłam też w tym czasie kompletny brak weny względem opowiadania, cała została skierowana na projekty.